Αριθμός αποφάσεως 241 /2004
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΠΑΡΤΗΣ
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Καλλιόπη Αθανασακοπούλου, Πρωτοδίκη, την οποία όρισε ο Πρόεδρος Πρωτοδικών και από τη Γραμματέα Βασιλική Ρουσάκη.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του στις 28 Μαίου 2004 , για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Του ενάγοντος: Κωνσταντίνου Σ. Τριτάκη, κατοίκου Σπάρτης, ο οποίος παραστάθηκε στο Δικαστήριο με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ιωάννη Νικολόπουλο.
ΚΑΤΑ
Του εναγομένου: Ιωάννη Γρ. Δημόπουλου, κατοίκου Αθηνών, ο οποίος παραστάθηκε στο Δικαστήριο με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Δημήτριο Πολυχρονάκο.
Ο ενάγων ζητεί να γίνει δεκτή η από 10-9-2003 αγωγή του, που κατατέθηκε στη Γραμματεία αυτού του Δικαστηρίου με αύξ. αριθμ. 1740/ΤΜ 150/2003 και ορίστηκε να δικαστεί στις 13-2-2004 και μετά από αναβολή κατά την ανωτέρω αναφερομένη α δικάσιμο.
Κατά τη συζήτηση της υποθέσεως και κατά την εκφώνηση της από το σχετικό πινάκιο, το Δικαστήριο άκουσε τους πληρεξούσιους δικηγόρους των διαδίκων, οι οποίοι ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις προτάσεις που κατέθεσαν και αφού μελέτησε τη δικογραφία,
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Σε περίπτωση συρροής ενδοσυμβατικής και εξωσυμβατικής ευθύνης, εφόσον δεν ταυτίζονται, γιατί έχουν διάφορα αντικείμενα και διάφορες ιστορικές αιτίες γεννέσεως, η απαγγελία προσωπικής κρατήσεως προϋποθέτει ύπαρξη ίδιου εκτελεστού τίτλου για κάθε αξίωση, χωρίς τη δυνατότητα της χρησιμοποιήσεως του τίτλου της μιας από αυτές για την άλλη από αδικοπραξία αξίωση που δεν υπάρχει τίτλος. Αν μία αξίωση στηρίζεται σε περισσότερες νομικές βάσεις [π.χ. ενδοσυμβατικής ευθύνης και αδικοπρακτικής ευθύνης] και έχει εκδοθεί απόφαση και υφίσταται τίτλος που στηρίζεται στην ενδοσυμβατική ευθύνη, αποκλείεται το δεδικασμένο, καθόσον αυτό, κατ άρθρο 324 ΚΠολΔ, εξαρτάται από την ταυτότητα όχι μόνο της ιστορικής αλλά και της νομικής βάσεως και συνεπώς μπορεί να ασκηθεί νέα αγωγή με βάση την αδικοπρακτική ευθύνη και αίτημα την καταδίκη του εναγομένου σε καταβολή των οφειλομένων και συγχρόνως την απαγγελία της προσωπικής κρατήσεως [βλ. Μπρίνιας, Αναγκαστική εκτέλεση, 2η έκδοση παρ. 762 α', Βας. Βαθρακοκοίλη ΚΠΟΛΔ, τόμος ΣΤ', υπό το άρθο 1047, αρ. 25, Εφ. Αθ. 12554/1988 Αρχ. Νομ. 40. 267].
Στην υπό κρίση αγωγή ο ενάγων εκθέτει ότι ο εναγόμενος εξέδωσε στις 25-11-2002, στη Σπάρτη Λακωνίας, την υπ' αριθμ. 4914810 1 τραπεζική επιταγή, σε διαταγή του, πληρωτέα στο υποκατάστημα Σπάρτης της Γενικής Τράπεζας Ελλάδος, ποσού 15.000.000 δραχμών, ήτοι 44.021 ευρώ. Κατά τη νόμιμη εμφάνιση η επιταγή δεν εξοφλήθηκε λόγω ελλείψεως διαθεσίμων κεφαλαίων και σφραγίστηκε από την Τράπεζα. Ότι μετά από αίτηση του εκδόθηκε η υπ΄ αριθμ. 11/2003 διαταγή πληρωμής του Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Σπάρτης, της οποίας αντίγραφο εξ απογράφου πρώτου εκτελεστού, μετά επιταγής προς πληρωμή, επεδόθη στον εναγόμενο, πλην όμως αυτός δεν του κατέβαλε το ποσό που επετάχθη να πληρώσει. Ζητεί, ενόψει της αδικοπραξίας που έχει τελέσει ο εναγόμενος, δεδομένου ότι εν γνώσει του, ενώ δεν είχε διαθέσιμα κεφάλαια στην πληρώτρια τράπεζα, εξέδωκε την ανωτέρω επιταγή , με αποτέλεσμα να υποστεί από την υπαίτια και παράνομη αυτή συμπεριφορά του ζημία ισόποση του ποσού της επιταγής, να απαγγελθεί σε βάρος του προσωπική κράτηση ως μέσον αναγκαστικής εκτελέσεως της προαναφερομένης διαταγής πληρωμής.
Στην προκειμένη περίπτωση συρρέουν πράγματι περισσότερες αυτοτελείς αξιώσεις, δηλαδή αξίωση από τραπεζική επιταγή και αξίωση αποζημιώσεως λόγω τελέσεως του αδικήματος του άρθρου 79 ν. 5960/1933 και 914 του ΑΚ. Ο εκτελεστός τίτλος που διαθέτει ο ενάγων, ήτοι η υπ' αριθμ. 11/2003 διαταγή πληρωμής του Δικαστή του Δικαστηρίου τούτου αφορά αξίωση από την επιταγή και όχι αξίωση από αδικοπραξία, η οποία είναι δεκτική εκτελέσεως με προσωπική κράτηση και με βάση αυτή [αδικοπραξία] ζητεί με την υπό κρίση αγωγή του την απαγγελία αυτοτελώς προσωπικής κρατήσεως εναντίον του εναγομένου, ενώ στην αγωγή θα έπρεπε να υπάρχει καταψηφιστικό αίτημα για αποζημίωση του ενάγοντος λόγω αδικοπραξίας , καθώς και αίτημα προσωπικής κρατήσεως, για να υπάρξει ίδιος τίτλος για την αξίωση αυτή όπως και ανεφέρθη στη μείζονα σκέψη. Επομένως η αγωγή είναι νόμω αβάσιμη και πρέπει να απορριφθεί. Τα δικαστικά έξοδα του εναγομένου βαρύνουν τον ενάγοντα που ηττήθηκε [άρθρο 176 ΚΠολΔ], και επιβάλλονται όπως ορίζονται ειδικότερα στο διατακτικό.
ΠΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.
Απορρίπτει την αγωγή.
Επιβάλλει σε βάρος του ενάγοντος τα δικαστικά έξοδα του εναγομένου οποία ορίζει σε εκατόν είκοσι [120] ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε στη Σπάρτη και στο ακροατήριο του, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στις 15-10-2004
