Αριθμός 34/2007
ΤΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΣΠΑΡΤΗΣ
Συγκροτήθηκε από τον Ειρηνοδίκη του Πέτρο Παντελίδη ορίστηκε με την υπ' αριθ. 133/2006 πράξη του Προέδρου Πρωτοδικών-— Σπάρτης και το Γραμματέα Χρήστο Γαλάνη.
Συνεδρίασε δημόσια και στο ακροατήριο του στις 18 Δεκεμβρίου 2006, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:
Της ενάγουσας-αιτούσας: Χριστίνας χας Γεωργίου Σπυροπούλου, κατοίκου δ.δ Τρύπης του δήμου Μυστρά Λακωνίας, η οποία εμφανίστηκε στο δικαστήριο με τους πληρεξούσιους δικηγόρους της Βασίλη Σωτηρίου και Ιωάννη Νικολόπουλο.
Του εναγομένου - καθού η αίτηση: Νικολάου Ηλία Ασπιώτη, κατοίκου δ.δ Τρύπης του δήμου Μυστρά Λακωνίας, ο οποίος εμφανίστηκε στο δικαστήριο με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Δημήτριο Πολυχρονάκο.
Η ενάγουσα κατέθεσε στη γραμματεία του δικαστηρίου αυτού την από 9-3-2005 αγωγή της, απευθυνόμενη ενώπιον του Ειρηνοδικείου Σπάρτης, η οποία καταχωρήθηκε στα οικεία βιβλία και πήρε αριθμ. καταθ. 91/2005 και ορίστηκε δικάσιμος για να συζητηθεί η 27-6-2005. Επί της ως άνω αγωγής εξεδόθη η υπ'αριθμ. 134/2005 απόφαση του Ειρηνοδικείου Σπάρτης, με την οποία διετάχθη η αναβολή της συζήτησης της υπόθεσης μέχρι τελεσιδικίας της υπ'αριθμ. 132/2004 απόφασης του παρόντος δικαστηρίου.
Η ενάγουσα με την με ημερομηνία 7/4/2006 αίτηση - κλήση της επανέφερε προς συζήτηση την υπ'αριθμ. 91/2005 αγωγή της, η οποία καταχωρήθηκε στα οικεία βιβλία και πήρε αριθμ. καταθ. 107/2006 και ορίστηκε δικάσιμος η 25-9-2006 και μετά από νόμιμη αναβολή η δικάσιμος που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας για να συζητηθεί, κατά την οποία.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης και κατά την εκφώνηση της από τη σειρά του σχετικού πινακίου ( 18/18-12-2006 ) οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις προτάσεις τους, τις οποίες ανέπτυξαν και προφορικά.
Μελέτησε τη δικογραφία.
Σκέφτηκε σύμφωνα με το Νόμο.
Νόμιμα επανεισάγεται για συζήτηση ενώπιον αυτού του δικαστηρίου με την από 7/4/2006 αίτηση-κλήση της ενάγουσας, η από 9 Μαρτίου 2005 ασκηθείσα στο παρόν δικαστήριο αγωγή της κατά του εναγομένου, η συζήτηση της οποίας αναβλήθηκε κατά τη δικάσιμο της 27/6/2006 μέχρι να καταστεί τελεσίδικη η υπ' αριθμ. 132/2004 απόφαση του Ειρηνοδικείου Σπάρτης , όρος που ήδη εκπληρώθηκε με την έκδοση της υπ' αριθμ. 28/2006 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Σπάρτης.
Με την ένδικη αγωγή η ενάγουσα εκθέτει ότι τόσο η οικία της που βρίσκεται μέσα στα όρια του δημοτικού διαμερίσματος Τρύπης του δήμου Μυστρά, όσο και η οικία του εναγομένου εφάπτονται κοινόχρηστης δημοτικής οδού μήκους 30 μ. και πλάτους 2μ., η οποία εξυπηρετούσε τους κατοίκους της περιοχής πεζή με έμφορτα ζώα και εσχάτως με τροχοφόρα μέσα .Ότι ο εναγόμενος εκμεταλλευόμενος την απουσία της στο εξωτερικό κατασκεύασε τσιμέντινο στηθαίο στο σημείο που η οδός αυτή διασταυρώνεται με τη δημοτική οδό Αγίου Γεωργίου, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτη η επικοινωνία των δύο οδών και έτσι να προσβάλλεται στο δικαίωμα της προσωπικότητας της για την απόλαυση του κοινόχρηστου πράγματος. Ότι εξαιτίας τούτων άσκησε την από 5/4/2004 αγωγή στο παρόν δικαστήριο επί της οποίας εκδόθηκε η υπ' αριθμ. 132/2004 οριστική απόφαση με την οποία μεταξύ άλλων αναγνωρίστηκε η επίδικη οδός κοινόχρηστη δημοτική οδός. Ότι ο εναγόμενος εκτός της κατασκευής του τσιμέντινου στηθαίου προ δεκαετίας περίπου και κατά την απουσία της στο εξωτερικό κατασκεύασε υπεράνω της κοινόχρηστης οδού και στη δυτική της απόληξη, όπου διασταυρώνεται με τη δημοτική οδό Αγίου Γεωργίου τρία μπαλκόνια διαστάσεων 12 τ.μ περίπου έκαστο, με αποτέλεσμα να καταλαμβάνει όλο το πλάτος της οδού στο σημείο αυτό και να καθιστά δυσχερή τη χρήση της τόσο από την ίδια όσο και από τους δημότες Τρύπης. Επειδή από την παράνομη και αυθαίρετη αυτή ενέργεια του εναγομένου προσβάλλεται το δικαίωμα της προσωπικότητας της, αφού δυσχεραίνεται σε μεγάλο βαθμό η εκ μέρους της χρήσης της οδού ζητεί να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να αφαιρέσει τα επίδικα τσιμέντινα μπαλκόνια που έχει κατασκευάσει πάνω από την κοινόχρηστη οδό, διαφορετικά να επιτραπεί τούτο στον ίδιο με έξοδα του τελευταίου και να παραλείψει κάθε παρόμοια προσβολή του δικαιώματος του στο μέλλον με απειλή εις βάρος του των νόμιμων ποινών. Επίσης να κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή η απόφαση που θα εκδοθεί και να καταδικαστεί ο εναγόμενος στη δικαστική του δαπάνη.
Με αυτό το περιεχόμενο η αγωγή αρμοδίως εισάγεται για να συζητηθεί ενώπιον αυτού του δικαστηρίου (άρθρα 15 παρ. 5, 29 Κ.Πολ.Δικ.) κατά την τακτική διαδικασία και είναι νόμιμη στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 57, 966, 967 ΑΚ., 907, 908, 945, 947, 176 Κ.Πολ.Δικ. Επομένως πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω για να κριθεί και ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα.
Από την εκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων απόδειξης και ανταπόδειξης, οι οποίοι εξετάστηκαν στο ακροατήριο και η αξιοπιστία τους εκτιμάται σε συνδυασμό και με τα λοιπά αποδεικτικά μέσα, από τα έγγραφα που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, τη διενεργηθείσα από το δικαστήριο αυτοψία στο χώρο επιδικίας, για την οποία συντάχθηκε η σχετική έκθεση που φέρεται στα ταυτάριθμα
ακόλουθα: Εντός των ορίων του δημοτικού διαμερίσματος Τρύπης του δήμου Μυστρά Λακωνίας υπάρχει παλιός δρομίσκος μήκους 30 μέτρων περίπου και πλάτος περί τα 2 μέτρα, ο οποίος διασταυρώνεται με τη δημοτική οδό Αγίου Γεωργίου, διερχόμενος δε σε επαφή με τις οικίες των διαδίκων και άλλων ιδιοκτητών εξυπηρετούσε παλιότερα όλους τους κατοίκους της «επάνω γειτονιάς». Από αυτή διέρχονταν πεζή και με έμφορτα ζώα οι κάτοικοι της περιοχής μεταξύ των οποίων και η ενάγουσα, η οποία τη χρησιμοποιούσε για να μεταβαίνει πιο άνετα στην οικία της. Κατά το έτος 1986 η τότε κοινότητα Τρύπης με τη συνδρομή και του εναγόμενου, κατά την ανακατασκευή της δημοτικής οδού Αγίου Γεωργίου, κατασκεύασαν στη δυτική απόληξη της οδού, όπου αυτή διασταυρώνεται με την οδό Αγίου Γεωργίου τσιμέντινο στηθαίο ύψους περί τα 2 μέτρα και έτσι διεκόπη η επικοινωνία της οδού με την ευρισκόμενη σε υψηλότερο επίπεδο οδό Αγίου Γεωργίου.
Κατά το χρόνο των πιο πάνω εργασιών η ενάγουσα βρισκόταν στο εξωτερικό και όταν επέστρεψε για μόνιμη εγκατάσταση στην οικία της διαπίστωσε το ανέφικτο της διέλευσης της άνω οδού. Προς τούτο άσκησε ενώπιον του παρόντος δικαστηρίου την από 5.4.2004 αγωγή κατά του εναγόμενου και του τοπικού συμβουλίου του δ.δ. Τρύπης, με την οποία ζητούσε να αναγνωριστεί ότι η επίδικη οδός μήκους 30 μ. και πλάτους 2 μ. είναι κοινόχρηστη, καθώς και να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να αποδώσουν ακώλυτη και ελεύθερη τη χρήση της. Επί της αγωγής αυτής εκδόθηκε η υπ' αριθμ. 132/2004 απόφαση του παρόντος δικαστηρίου, η οποία έκανε δεκτή την αγωγή και αναγνωρίστηκε ο κοινόχρηστος χαρακτήρας της επίδικης οδού, η απόφαση δε αυτή κατέστη τελεσίδικη μετά την έκδοση και της υπ' αριθμ. 28/2006 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Σπάρτης, η οποία αποφάνθηκε σε δεύτερο βαθμό επί του ιδίου θέματος. Παράλληλα η ενάγουσα αντελήφθη ότι στη δυτική απόληξη της κοινόχρηστης οδού ο εναγόμενος εκτός του στηθαίου έχει κατασκευάσει υπεράνω της οδού σε ύψος τεσσάρων (4) περίπου μέτρων και σε όλο το πλάτος της μπαλκόνι 10-12 τ. μ, ενώνοντας έτσι την οικία του υπό μορφή γέφυρας με την ταράτσα άλλου κτίσματος του, που βρίσκεται από τη νότια πλευρά της οδού. Κατά τη διενέργεια της αυτοψίας του επίδικου χώρου, από το δικαστήριο διαπιστώθηκε ότι η κοινόχρηστη δημοτική οδός δεν είναι προσβάσιμη σε τροχοφόρα οχήματα αφού εκτός του στενού της πλάτους και της ανομοιογένειας του εδάφους της μερικοί περίοικοι αλλά και η ίδια η ενάγουσα έχουν κατασκευάσει εντός αυτού μικρές κλίμακες (σκαλοπάτια) που οδηγούν στις εξώθυρες των οικιών τους (βλ. προσκομιζόμενες φωτογραφίες όπου απεικονίζεται ο δρόμος ). Κατά συνέπεια δεν δυσχεραίνεται η ενάγουσα ως προς τη διέλευση της από τον κοινόχρηστο δρόμο με τροχοφόρα οχήματα εξαιτίας του παρανόμως κατασκευασθέντος μπαλκονιού υπό του εναγόμενου, αλλά λόγω της διαπιστωθείσας πραγματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο δρόμος, καθώς και της κατασκευής του τσιμέντινου στηθαίου που δεν επιτρέπει την επικοινωνία του με την οδό Αγίου Γεωργίου. Τούτο διότι κατ' αντικειμενική κρίση είναι αδύνατο σήμερα να περάσει από το συγκεκριμένο δρόμο αυτοκίνητο, ώστε στη συνέχεια να εμποδιστεί από το παράνομο κατασκεύασμα (μπαλκόνι). Επομένως δεν υφίσταται στην προκειμένη περίπτωση προσβολή της προσωπικότητας της ενάγουσας για την ακώλυτη χρήση του κοινόχρηστου δρόμου εκ μέρους της κατά την έννοια του άρθρου 57 ΑΚ. εξαιτίας του επίδικου μπαλκονιού που παράνομα κατασκεύασε ο εναγόμενος. Κατ' ακολουθία πρέπει να απορριφθεί ως κατ' ουσίαν αβάσιμη η αγωγή και να καταδικαστεί η ενάγουσα στη δικαστική δαπάνη του εναγόμενου κατ' άρθρο 176 Κ.Πολ.Δικ.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.
Απορρίπτει την αγωγή. Επιβάλλει εις βάρος της ενάγουσας την πληρωμή της δικαστικής δαπάνης του εναγόμενου, την οποία ορίζει στο ποσό των διακοσίων ευρώ (200,00 €).
Κρίθηκε αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε στη Σπάρτη και στο ακροατήριο του Ειρηνοδικείου Σπάρτης, σε έκτακτη συνεδρίαση που έγινε στις 12 Μαρτίου 2007 με την παρουσία του Γραμματέα, ενώ οι διάδικοι απουσίαζαν.
